İçten içe yazılırken oluşan varoluşta ki yansıma bir vurguydu düşüncede.
Ve kalpten hissedilen öz bir duyguydu kendine tamamlanan insan.
Yazılırken hayat, okunurken yaşamaktı özümüz.
Bir cümlenin içinden sessiz doğaçlamaya sustuk.
Suskunluktuk kendi kelimemizde.
Kitapların bütünlüğünde sonsuzluğun ruhuna d'okunur gibi
Kalbimiz, kendinden kendine bir yapraktı her bir duyuşta.
Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Devamını Oku
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta