İçsel rüzgarlar Şiiri - Ziya Yüzerler

Bir rüzgar eserken sonsuzluğa doğru,
Bir gönül kederle ayrılığa yol alır.
Dünya durmuş gibi gelir, içindeki sancıya,
Sonsuzluk ve ayrılık aynı dizede soluk alır.

Aşkın rüzgarıydı bizi bir araya getiren,
Sözlerimizdeki umut, sevgiyle dokunan eller.
Gözlerimizde parıldayan o sonsuzluk ışığı,
Şimdi karanlıkla bölünmüş, ayrılıkla örtülmüş eller.

Bir zamanlar mevsimler bile şahit olurdu sevgimize,
Gökyüzündeki yıldızlar kıskanırdı bizi.
Şimdi yıldızlar bile yabancı, kaybolmuş gökyüzünde,
Sonsuzluk ve ayrılık arasında kaybolan izleriz.

Gözlerimizde hüzün, yüreğimizde acı,
Sonsuzluğa uzanan yollar artık kararmış.
Ama bilirim, aşkın izleri asla silinmez,
Yıldızlar kaybolsa da, sevgimiz sonsuza dek yaşar.

Sonsuzluk ve ayrılık arasında,
Yüreğimizde bir köprü kurarız biz.
Gözyaşları dökeriz belki, özlemle yanarız,
Ama sevgiyle dolu bir dünya, yeniden inşa ederiz.

Bir gün gelir, ayrılık son bulur,
Sonsuzluk bizi yeniden kucaklar.
Gözlerimizdeki ışık tekrar parlar,
Ve sonsuzluğa doğru aşkla yürürüz, el ele