İçsel Haykırış Şiiri - Salih Efe Bulut

Bu karanlık gecede de yalnız mıydım her zamanki gibi.
Akıp giden yaşlar gibi akıyor muydu ömrüm .
Yaşlanıyor muydum yoksa gün geçtikçe.
Ya da deliriyorum muydum gecenin karanlığında.

Hüzün dolu geçmişti senelerim.
Bu çürüyen dünya da tek ağacım yoktu.
Hiç bir şeyi başaramamıştım.
Daha On yediydim oysa ki.

Yaşıtlarım neler başarmıştı düşünüyordum.
Her düşünüşümde hüzünleniyordum.
Ben ise bir sevdayı bile yönetemiyordum.
Her geçen gün hayatımdan vaz geçmek için.

bir adım atıveriyordum.

Bir gün gelecekti ben ölüp gidecektim.
Yüzüme gülüp dalga geçen kişiler.
Arkamdan ağlayacaktı bu sefer.
Son yolculuktu nede olsa.

Ağlamamı kimse görmemişti benim.
Kimse nasıl biri olduğumu anlayamamıştı.
Herkes dediklerimi yanlış anlar.
Beni umursamazsa davranırdı.

Sorsan pişman mıydım yaptıklarımdan.
Değildim belki de.
Bidaha olsa bidaha yapardım belki de.
Artık ne yapacağımı bilmesem de...

Edecek bir sözüm yoktu artık kimseye.
Karar vermiştim ölmeye.
Son bir kaç sözüm kalmıştı.
Onuda sevdiğim kadına harcamak istiyordum.