Içsel Bır Dırenışin manifestosu

Git dediğimde gitmeyen bir yar,
Bit dediğimde bitmeyen bir sevda,
Dur dediğimde durmayan bir kalp var mı?
En güzel çağlarım aramakla geçti;
Bazen buldum, bazen de bulduğumu sandım.
Gidenleri kendi elimle yolcu ettim,
Açtıkları yaraları kendim sardım.
Eğmedim başımı bir kula,
Babamın öğüdü çakılıp kaldı kulaklarıma:
"Başını eğme, tacın düşer prenses."

Hep dik yürüdüm,
Hep canımı yakanlara müsaade ettim.
Bahaneler ürettim kendimce,
Gitmelerin hep nedenleri vardı.
Oysa alma ve verme dengesini çok iyi bilen bir yürektim;
Hep verdim:
Huzur,
Mutluluk,
Ve sevgi...
Karşılığında ne aldığıma bakmadan.

Sonra anladım ki boşaymış bütün çabam;
Herkes olaya kendi penceresinden bakıyor.
Avaz avaz konuşan dilimi susturdum,
Miller çektim acılardan başka bir şey görmemiş gözlerime.
Kelepçeler vurdum yorgun dizlerime,
Ve bağladım saçlarımı.
Yırttım kıyafetimi;
"Geçti," dedim, "bitti."

Yıllar hızla gelip geçerken anladım:
Kuyumu kazanların eline verdiğim kürekleri.
Ve açtım saçlarımı,
Giydim kıyafetlerimi,
Sürdüm en kırmızı rujumu.
Yüzümden çalınan tebessümlere inat,
Çizdim dudaklarıma mutluluğu.
Yaktım gözlerimdeki fenerleri;
İnsan, gidenle azalmıyormuş anladım.

Şimdi bir kazağın ilk yanlış iliklenen düğmesi gibiyim.
Satır başlarında kendimi arıyorum hayatın;
Kıta kıta dökülüyorum beyaz kâğıtlara.
Sizler şiir sanıyorsunuz,
Oysa ben ağlıyorum.

"Her şiir, şairinin gözyaşlarıdır," derdi edebiyat hocam.
Peki, ben kimin şiiriyim ki gözlerim hep bulutlu?
Gecenin arsız saatlerinde sana şiir yazmamın adı ne?
Hohlayıp camın buğusuna yazmadım ki adını,
Silip atayım bir çırpıda.
Adının üzerine hâlâ yağmur yağıyor, unutma.
Ve yağmura inat, gözlerimde...
08.01.2025 02:38