İçsel Arınma Şiiri - Mesut Yüksel

İnsanlık, hakiki yükselişin eşiğinde;
öfkenin azgın atını iradenin sağlam dizginleriyle
sükûnete erdirmeli.

Kırılgan ahlak, kristal bir vazonun narinliğinde,
özenin ilmik ilmik dokuduğu zarafette
yeniden şekillenmeli.

Yetim bırakılmış bilgelik,
ışığın hakikat yüklü nefesiyle
çehresini yeniden bulmalı.

Sürgündeki gerçeğin paslı zincirleri
birer birer çözülmeli,
özgürlüğün aydınlığıyla buluşmalı.

Sabırla öfkenin zıt kutuplarında
ruh, en ince dengede
kendi haritasını çizmelidir.

Adaletin terazisi, şaşmaz ve lekesiz bir ölçüyle
hakikati hak edenlere,
asli sahiplerine sunmalıdır.

Tin kumaşına sinmiş erdemler
parlayarak arıtmalı varlığı;
tekamülün yüce basamaklarında yükseltmelidir insanı.

Ve fanilik, sonsuzluğun aynasında
sessizce eriyip çekilmeli;
insan, ebediyetin nefesiyle
ölümsüzlüğe erişmelidir.