İçre çocukluk Şiiri - Yılmaz Canalan

çocuk olsam inanmazdım
dünyanın zor güllerin kokmadığına
çünkü inanırdım her şeye
geçip giden günlerin güzelliğine
anneme inandığım kadar
inanırdım kiraz ağaçlarına

bahçelerde otlara uzanırdım
o sonu gelmez ıslak haziranlarda
dolaşırdım gözü kapalı hayaller üzre
-gelecekte napacak bu deli oğlan-
muhayyilemin sinemalarında

inanırdım her şeye
her güzel şeye
ki kötü yoktu benim için
hayallerim öyle güzel, nasıl güzeldi
içimin koyaklarında menevişli
bir peygamber gülerdi

ki, inanç zaten
bir tek çocukken güzeldir
çirkin olsa da öğretilen
temiz bir nehir gibi akmaz mı içimizden?
büyüdüm bir orman sessizliğiyle
dağ misali, usulca
pınar gibi, ha bire bulanarak

bir hesapçı zihin
bir çift kurnaz göz
lekeli bir kalp sahibiyim artık
bakmayın süslü konuşmalarıma
mamafih şimdi
hangimiz kani değiliz:
dünyanın zor güllerin kokmadığına