İçine Yıkılan Adamın Günlüğü 3

bazı sabahlar var,
uyanmıyorsun da
yalnızca gözlerini açıyorsun
sanki ruhun uyanmaya direniyor
ve bedenin yalnızca boş bir kılıf gibi
yatakta unutulmuş.

hiçbir gün kendimi tam taşımıyorum artık,
bir yanım hep eksik geliyor peşimden.
belki bir çocukluktan,
belki yarım kalan bir cümleden,
belki de birine söyleyemediğim
“kal” kelimesinden düşerek kırıldım.

zamanla anlıyor insan:
acı geçmiyor
sadece sana benzeyen bir suskunluğa dönüşüyor.
ve sen,
herkese değil,
artık sadece kendine yabancı oluyorsun.

bir gün aynaya baktım
ve orada gördüğüm adamı affettim.
çünkü o da benim gibi
birkaç geceyi eksik uyumuş,
birkaç insana fazla inanmış,
birkaç "iyi misin?" sorusunu
gerçekten duymamıştı.

ve o gün
ilk defa ağlamadım bir şey için,
ilk defa
kendime ağladım.
çünkü o kadar uzun zaman olmuş ki
kendimi ihmal edeli…
artık adımı bile seslenmiyordum içimden.

şimdi susuyorum,
ama bu suskunluk bir yenilgi değil
bu, son dizeyi
daha kimse yazmadan
içimde tamamlamak.

ben bir şiir değilim.
ben, yarıda bırakılmış bir kitabın
sayfa arasında unutulmuş
kuru bir çiçeğim.
solmuşum, evet
ama hâlâ oradayım.
hâlâ birinin eline değebilirim.
belki birinin kalbine de.

ve işte o zaman,
yani bir gün biri
beni değil de
beni anlatan sessizliği anlarsa
o gün tamamlanacağım.
çünkü bazı insanlar yazılmaz,
yalnızca
hissedilir.