İçine Yıkılan Adamın Günlüğü 2

bir takvim yaprağı gibi düşüyorum hayattan,
arka yüzümde hiçbir not yok
unutulmuş, silinmiş, hiç yazılmamış gibi.
oysa her şeyi hatırlıyorum ben
bana kim iyi davrandıysa
biraz daha geç gitmesini istedim içimden.

çünkü bazı insanlar
yalnızca bir an’a değil,
bir ömrün kırık yerine denk geliyorlar.
ve gittiklerinde sadece gitmiyorlar
seninle birlikte bütün iyilik ihtimalini de götürüyorlar.

açıyorum penceremi içime doğru
dışarısı çok kalabalık
ama ben içimde tek başıma üşüyorum.
üşümek dediğin şey
bazen soğuktan değil,
bazense artık kimsenin seni aramamasından olur.

bir telefon çalmıyor haftalardır
sessizlik, zil sesi gibi sarsıyor geceleri.
ve kendime yazdığım mektupları
artık zarfa koymuyorum
okuyacak tek kişi bile yok
o adres çoktan taşındı.

bir şehirden ayrılmak kolay,
bir insandan da
ama kendinden gitmek
tam bir ömür sürüyor.

bir fotoğraf buluyorum çekmecede,
gençliğimin omuzlarına yük olmamış bakışlarım var orada.
o çocuğu tanımıyorum artık
ve o çocuk beni hiç tanımamış gibi bakıyor bana
ama gözlerimiz arasında
bir sessizlik anlaşıyor.

şimdi anlıyorum,
kimse seni kırmaz aslında
sen, herkesi olduğu gibi kabul ettiğinde
başlıyorsun yavaş yavaş
kendinden eksilmeye.
ve gün geliyor
kendi yokluğunun tanığı oluyorsun aynalarda.

ve ben,
hiçbir tanrıya, hiçbir zamana, hiçbir insana değil
yalnızca kendime geç kalmanın utancıyla
susuyorum artık.
çünkü bazı suçlar
cezasız değil,
sadece içe doğru işliyor yavaş yavaş.

ben içimi gömenlerdenim.
bir mezarlık değil kalbim,
ama çok kişi sustu orada.
şimdi yalnızca
adını unuttuğum cümlelerle yaşıyorum
ve bazı kelimeler
artık bana bile hitap etmiyor.