İçine İçine Kanamak

Kanamak, içine içine kanamak
Bir şeyler gelip tam göğsünde sıkışırken
Boğazında adını dahi koyamadığın bir şeylerin düğümlenmesi
Yüreğinde tedirgin bir huzursuzlukla
Ağlamak isteyip ağlayamamak
Sebepsiz, nedensiz canın acıyarak içine içine kanamak
Mazi film şeridi gibi geçer gözünün önünden
Mutlu anların kısalığından yakınırken
Melankoli denizinde boğulmak
Aslında her şey basitken inadına zorlaştırmak
Ama nereye kadar
Ütopyalarımızı şizofrenice yaşarken
Gerçekle yüzleşince hırçınlaşmak
Depresyon krizlerinde
Hıçkırıklara boğulurken kendimizden korkmak
Yalnızlığın depreştirdiği duygularla sığınacak bir dost ararken
İnsanların o korkunç alışkanlıklarından korkup kaçmak
Evet kolayı insanlardan koşar adım kaçmak
Kendinden geçmiş çılgın gibi koşarken
Bir an kendine geldiğinde
Ulu orta salya sümük ağlamak için gizlenecek yer aramak
Sonrasında hıçkırıklarınız özgürlüğüne kavuştuğunda rahatlamak
Kimseye ne gücünün ne nazının geçmemesini sigarada bulmak
Asırlarca hasretini çektiğin sevgilinin kokusunu içine çekercesine
Ciğerlerini sigara dumanıyla doldurmak
Kimseye güç yetirememişliğin acısını sigaradan çıkarmak
Duygu erozyonunda uğradığın güç kaybıyla tükenmişliği yaşamak
Göğsün bir körük gibi inip kalkarken
Her şeye kızıp öfkelenip eline geçen ne varsa sağa sola fırlatmak
Hırsını öfkeni bir şeylerden çıkarmak
Depresyon kıskacında yalnızlık furyasına kapılıp yine kendinde yok olmak
İçine içine kanamak, içine içine ağlamak
Bir çoğumuzun aslında her gün yaşadığı yalnızlığı açığa vurmak
Ne kadar zormuş değil mi..?

© Seyyid Burhaneddin Kekeç
20-12-2014