İçinde Kimsenin Uyanmadığı Şehir

Anlatılamaz bir duygu imiş
uyanıkken rüyalarda bulmak gündüz gözüyle
hep aynı simayı
hatta daha da garip imiş
uykudayken dahi unutamamak
ve uykuya dalmaya cebretmek kendini
o yalnızca bir rüya olduğu için
rüyalar bitmesin istemek
bir parça acı verici imiş

alışmak ister
hem yontan olup
hem de yontulan heykelin kendisi olmaya
kuvvet bulmak
cevaplamaktan korktuğun o iki soruyu sonunda kendine sormaya
ve beklemeye değer insanı nihayet bulduğunda
beklemeye karar vermek diken diken eder tüylerini
ağzını açıp iki söz etmeye çalıştığında
sabır ister

diz kapaklarımı kırmızıya bulayacak
keskin çakıl taşlarından hiç korkmadım
veya nefessiz ciğerlerime kan kusturacak
siyanür kokan merak dumanlarından
kaç kez aklına geldim?
diye sormandan korktuğum kadar
çünkü cevap eminim güldürürdü seni
cevap bir kezdi
bilmiyordun ama
ilk aklıma geldiğin o günden beri
sen aslında hiç gitmemiştin ki

ve o gün anladım
belki de sonunda
gelsin diye çok istediğim o yağmur
sonunda beni boğan şey olacaktı
beni zorlayan
kimsenin uyanmadığı şehirde gözlerimi kapamaya
kalbimdeki o karanlık şehirde
tek nüfusun
sen olduğunu unutturacaktı bana