Beyaz badanalı dört duvar arasında, esmer teniyle süzülen Elif birkaç saniyelik bulutlanmadan sonra gözleri parlar. Bir yeşil salkım üzümü sunan öz anne ve babası olmayan bu insanlar, ışığının kaynaklarıydı o an karanlıklarını kovan.
Yüreği ılıcık, sıcacık, içi içine sığmayan Elif bu annesini çok severdi. Bu sevgisine akabil öz kızları gibi bağırlarına basan ailede belli ki kendilerinden sayar olmuşlardı. Hele babası yok mu onu hep diğer kızlarından farklı tutar, hep onu kollardı.
Elif yengesini hiç sevmezdi nedeni abisini elinden aldığıdır. Birde yengenin ailesi geldikçe söylenirdi ister istemez:
—Ne gıcık insanlar, ablammış goya derdi!
Sevgilimsin , kim olduğunu düşünmeye vaktin yok,yapacak
işleri düşünmekten
Kalabalığın içinde kalabalıktan biri
Gecenin içinde bir yıldız, yitip gitmiş çocukluk gibi
Sevgilimsin,ak dişlerini öpüyorum, aralarında bir mısra gizli
Dün geceki tamamlanmamış sevişmeden
Devamını Oku
işleri düşünmekten
Kalabalığın içinde kalabalıktan biri
Gecenin içinde bir yıldız, yitip gitmiş çocukluk gibi
Sevgilimsin,ak dişlerini öpüyorum, aralarında bir mısra gizli
Dün geceki tamamlanmamış sevişmeden
