Sırt sırta dokunan
Yedi katlı binalar
Aldılar canları içeri
Verdiler cesetleri geri…
Ruhumu daraltan gökdelen binalar
Ufkumu karartan yedi katlı binalar
Betonların gökyüzüne uzandı
Yeşillerin nerde kaldı?
Şehirler, şehirler yedi katlı şehirler
Tek katlı evlerimin ruhunu aldı, komşuluğum da kalmadı
Yedi katlı on dört katlı, yirmi sekiz katlı ruhsuzlar
İçimi daralttı, dünyamı kararttı.
Mahallemde kimse tanımaz beni.
Apartmanda çekilir mi insan hayatı, komşun yoksa
Alıp alıp götürdüler yüreğimi
Zincire vuruldu, içimizdeki sevgiler
Evlerimiz, içine sığdığımız, sığındığımız evlerimiz
Kimseler görmez bizi, duvarlar içinde
Ne akşam oturmaları, ne sohbetler
Zincire vuruldu, içimizdeki sevgiler…
Çocuklar bile apartmanlarda yan yana
Giremez birindeki, diğerinin bahçesine
Sevgiyi hep kaybetmişiz, yarını yakalayacağız diye
Zincire vuruldu, içimizdeki sevgiler
Bugünü de yaşamadan tükettik
Bir de deriz eski ne güzeldi diye
Kandırdılar sizi inanmayın
Bugünü yaşamayanın eskisi olur mu?
Zincire vuruldu içimizdeki sevgiler
Gülen bir çocuğa öpüp şeker vermeler
Sarılıp ta tertemiz alnından öpmeler
Dün de değil, yarın da değil!
Bugündedir, yalnız bugünde
İçimizdeki sevgiler…
İzmir.09.06.2007
Mehmet DemirkapıKayıt Tarihi : 15.6.2007 22:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!