İçimizdeki Hayvanı Yenemedik

Mezuniyet şiiri

Bir hız treni gibi geçti güzelim günler,
tutamadık.
Acımadan yaşam rayları alıp götürdü bizleri,
Durduramadık.
Oysa daha yeni yeni aynı istasyonda olduğumuzu anlamıştık
ve daha yenin yeni tanımaya başlamıştık birbirimizi,
tanıyamadık.

Belki sebepsiz,
belki yüreksiz;
bekli de nedensiz bir hikâyeydi bu ama yine de güzeldi.
Keşke okumayı bilseydik.
Okuyamadık.
Anlatmaya çalıştık anlatamadıklarımızı,
Anlatamadık.

Anladım ki,
aynı okyanusta aynı sona yol alan;
ayrı gemilerin,
ayrı ayrı ve vefasız yolcularıyız biz.
Birbirimizi sadece çaresizlik demirlerinin atıldığı,
yalnızlık limanlarında görür ve hatırlarız.

Oysa sonun ne kadar yakın olduğunu bir bilseydik,
ne çok yaşardık birbirimizi,
bilemedik,
kapıldık sonsuz hazların peşine
içimizdeki hayvanı yenemedik.

DÜZİÇİ