İçimizdeki Güneş Şiiri - Sertaç Demirhan

Kapandı gözleri
ve güneşi batıverdi yüreğinin,
karanlıklar içinde öylece kalakaldı...
Etrafında uğursuz uğultular...
Korktu.
İnsanın güneşi umut ve hayata tutunabilmektir her şeye rağmen,
ya cesareti, ya umudu azaldığı için kaybetmişti güneşini,
bir savaş başladı içinde,
düşmanı da kendisiydi, dostu da...
Pişmanlıkları çıkageldi ansızın karanlıkların içinden,
ellerini ve ayaklarını bağladı usulca,
yüreğinden damla damla yaşlar düştü gözlerine,
ne tuhaf şey yaşamak...
Bazen o alev alev gözyaşları,
söndüremez yüreğinin yalnızlığını, üşürsün...
Bazense bulutlarca ağlarsın da,
sönmez içindeki yangınlar...
Gözünü açsa bitecekti bu karanlık, ama açamadı,
öylesine kırgındı ki yüreği,
belki hayata, belki insanlara, belki aşka,
cesaret edemedi gözlerini açmaya...
Belki de kendini affedemediği için son vermek istedi hayatına
ve açmadı gözlerini...

Geçmişinden gelen pişmanlıklar sardıkça umudu,
umudu azaldıkça cesareti azalıyordu
ve gözlerini daha sıkı kapatıyordu,
bir mucize bekliyordu belli ki...
Uzaklardan bir ışık süzüldü gözkapaklarından içeri,
bu beklediği mucize miydi bilinmez,
belki bir aşkın ışığı,
belki bir uğurböceğinin uğuru,
belki bir annenin duasıydı...
Belki hiçbiri, belki de hepsiydi,
yeniden doğmuştu güneş,
gözleri açılmıştı..