İçimizdeki göçün zamana yolcu umutları

Umut
Bir akşamdan varır mı sabaha,
Umut suzluk
bileğime vurulen kelepçe…

karanlığa kapan atar ihanet
savrulur her yana
birikmiş göz yaşları
ve bir hasret
ağlar içimde

Yalnızlık
tükenmişliğe biçilmiş
ölümcül elbise.
adımlarım dipsiz uçurum,
sesimin yankısına
sahipsiz kuyulara kazılır….

Özlemler fırtınalarla bekler gözlerimi,
gözlerime rüzgar sürerim,
estiği her yöne

Sarmaşıktan
merdivenler sarkıtılır
değişken kalp atışlarıma,
dilimde…
bilmediğim ayetler…
firari kapuslar
sığınır gölgelerimde,
sudan mektuplar yazarım yağmurlara
ve ıslak imgeler
akar geceye

Yılların gömüldüğü takvimlerde
savrulur mu
göçebe ömürlerimiz,
zaman nasıl sığdırılır
akrep ile yelkovana,
hep ansızın gitti sevdiklerimiz…

Umut
zamansız bir yolcuydu artık,
terkedilmiş
eski bir zaman istasyonunda