İçimizdeki Ambulans Şiiri - Tuba Küçük

'Acı bir siren sesi ile başlayan cümleler kurmak ne kadar içimizde ateşine göre yangın yakmışsa, o denli yazıyorum şimdi...'

Acı bir siren sesi yankılanıyor uzaktan...
Önce içimde ürperen bir korkuyla pencereye koşuyorum perdeyi açmaya tüm cesaretimi topluyorum ve sonra tüm bildiğim duaları okumaya başlıyorum...

Rabbim sen yardımcısı ol diyorum!

Sonra içime bir korku düşüyor
Ya ambulansın içindeki bir yakınım ise!

Sahi ambulans korkulacak birşey midir?

Bunu yaşamayan bilemez
elbette...
Uzaklardaki siren taa en içime işliyor.

Ürperiyorum
....

Oysa;

'Kadere iman eden kederden emin olur ' muş...

Tevekkül ediyorum Yaradana ardından ayrılıyorum pencereden ve hızlıca açtığım perdeyi usulca örtüyorum...

Benim için herşey bitmişti...

Ya ambulansın içindeki için yaşanacaklar?

Belki hayat bir cadde mesafesi
kadar kısa idi...

Belkide bizler meşgul ediyorduk trafiği!

Bir hayatı son ses bir müzik eşliğinde umarsızca ve bencilce meşgul ediyorduk!

Oysa ki caddeler;

genç bir kızın hayatı kadar güzel,
mahallmizde delikanlının sevdası kadar yaralı,
babalarımızın yüreği kadar güvenilir ve
annelerimizn eli kadar şefkatli değildi
.....

ve caddeler ambulans sesi duyulmayacak kadar sıkışık,
bizler dua edemiyecek kadar yorgundu.
Pencereler ise çoktan ambulansı görmeyecek kadar kalınlaşmıştı...

Bir siren sesinde en son ihtimaldeki tepkimiz

'İnna lillahi ve inna ileyhi raciun'

(Allah'tan geldik yine Allah'a döneceğiz)

olacaktı.

Ama lütfen ilk sözümüz

'Ezhebel be'se Rabbe'n nasi,ve'ş fi ente'ş Şafi'

(Ey İnsanların Rabbi, Sıkıntıyı gider,şifa ver şifa veren sensin!)

olsun...

Unutmayalım ki müminin mümine gıyabında yaptığı dua daha hayırlıdır..

Tüm dualarınız kabul olsun...

(Amin)