İçimizde ki Dizeler Şiiri - Tuba Gürdere

Bir çığır aştık içimizde ve ne varsa bize ait değerleri kaybolmadan düzenledik.
Tozlu rafları severdik en çok zaten.
Bazen kendimizden uzak kalırdık hayata yakın.
Hayata yaklaştıkça, kendimize daha fazla yaklaşırdık raflardan.
Uzun zaman okunmamış en değerli kitabımız bizim hayatlarımızdı.
Bu yüzden tozlarımızı dahi silmeye kıyamazdık içimizden.
Hayatımızda ki tozların dahi üzerimizde ki etkisi bizim değerimizde bilinirdi.
En büyük şairler de severdi üstelik tozlu rafları.
Zamanla anlardık bizde tozlandıkça hayatta.

Hani bazı kalemler dost olsada bir çoğu en önemli kısmı yazacağımız sırada tükenirdi.
Biz mi? sadece gülerdik.
İnadına tükenir, inadına gülerdik.
Bilirdik ki bu tükeniş bize değil kendineydi.
Kalem kendine tükenirdi biz tükenmezdik.
Bilirdik ki aslında bizim kalemlerimiz de tükenmezdi.
Bize tükenmez kendinde bazen tükenirdi.
Biz ne yaşarsak asla tükenmezdik.
Biz yaşamayı, biz yaşatmayı severdik.
Kalemimiz gibi tükenmezdik.
Bize ait tükenmeyen kalemlerimiz
ve artıkça artan sayfalarımızla bir çığır aştık içimizde.

Zamanı saymazdık, zaman bizim yazacaklarımızdan geri kalırdı.
Biz belirlerdik zamana yazacaklarımızı.
Bir çığır aşıyoruz ve yazdığımız tarihi yine bi çağ yeniliyoruz içimizden.
Bizim zamanımız içimizde belki mevsimsiz ama çok renkli.
Tarih koymuyoruz adı 'Ağustostan Eylüle ' olsun diyoruz zamana.
Sadece sonbaharı sevdiğimizden.
Bize ait değerler kaybolmadan yeniden düzenleyip kapatıyoruz sayfalarımızı.
Ne varsa bize ait değerlerimize değer katarak yeniden çoğalmak için yeni zamanlara.
Kalemimiz daha çok kendine geliyor yeni oluşacak zamanlar için.
Biz şimdilik susuyoruz artan sayfalarımızdan.
Sayfalarımız suskunluğumuz oluyor yeniden çığır aşmak için.
Bir çığır aşıyoruz içimizde.
Zamanı aşıyoruz.
Yaşıyoruz çağı ve aşkı kalemimizden.
Kendimizi okuyoruz içimizde ki dizelerden.

28- Ağustos - 2010