İçimin Karanlık Bahçesi

Artık adını duymaktan yoruldu, yazdığım her hece
Şimdilerde sessizliği dikiyorum sayfalara
Bunları ulaştıramıyorum o mestan bahara
Bir âh çekiyorum her sabah, sana kilitli bahçemden

Güne sitemle uyanıyor, göğsümde solgun güller
Gizli bir yangınla geçiyor ömrümden her mevsim
Karanlık bir şeyler hissediyorum varlığımda
Beynimi zorluyor düşündükçe iç sesim

Ne kaldı elimde, solgun bir fotoğraftan başka
Hüzünle konuşan aynalarda tanımadığım bir ben
İçimde büyüttüğüm o yarım kalan masalın
Son satırında silinmiş ismin yeniden

Sanki her şey bitti de ben anlatamadım hâlâ
Bir türlü dinmiyor bu kalbimdeki uğultu
Ey adıma yasak sevinç, ey dudaklarımda dua
Ne zaman unutur ne ben bu sonsuz kayboluşu.