İçimin Güneşi Şiiri - Aydın Çevik

kalk Neron!
yangın var yüreğimde
bir yudum su ver Romanın hatırına.
sen şimdi;
“o ateş ki bir armağandır Prometheus’ tan
korur seni saran zifiri karanlıklardan ”
diyeceksin biliyorum.
ben böyle değildim,
kovalanan ceylanları gizlerdim yurdumda
ıslak gelincikleri kuruturdum odumda.
düne kadar
yalnızlık teknesinin battığı deniz bendim
dişlerini kaybetmiş filleri son görendim.
ne zaman ki
toy bir bulut düşürdü ağzından yıldırımı
eş oldu gül ateşe
mabet yapıp yıktılar ağlama duvarımı

yetiş Neron!
yangın var yüreğimde
bir yudum su ver Romanın hatırına.
sen şimdi;
“bir orkidenin peşinde koştuğundan beri
gün çiçekleri bile ummaz oldu seheri ”
diyeceksin biliyorum.
ben böyle değildim,
serenatlar yapardım dargın yaseminlere
suretler resmederdim gözden ırak inlere.
düne kadar
çiğdemleri gönül dağlarına eken bendim
sarhoş sulardaki balıklara hükmedendim
ne zaman ki
meşalemi söndürdü kıskanç bir ayışığı
yön de bulamaz oldu
düşlerimin vuslatı irem bilen kayığı
duy Neron!
yangın var yüreğimde
bir yudum su ver Romanın hatırına.
sen şimdi;
“tam divane olup sığınmışken bir bülbüle
o öttükçe derman buldun dönemedin küle”
diyeceksin biliyorum.
ben böyle değildim,
tayları büyütürdüm bahar ninnileriyle
dereleri beslerdim kış temennileriyle.
düne kadar
can çekişen fermanların altın mührü bendim
göçer kuşların aklına yazı düşürendim
ne zaman ki
gitti badısaba boranlar geçti vadimden
sele kapıldı yıllarım
halkım bile anlamaz oldu artık dilimden.

dur Neron!
Bırak beni yanayım tükenişime kadar
bir damla gözyaşım da aksa olsun manidar
yüklesinler kıyameti
dünya bile taşıyorsa
kurulduğundan beri o sevdiği tek eşi
ben de özüm bilirim içimdeki güneşi!

15.11.2005