İçime Gömülen Ses Şiiri - Seyrani Göl

Bir ses vardı içimde
yüksek değildi,
ama derindi.
Sadece ben duydum onu,
sadece ben sustum onunla.

Bir ses ki,
konuşmak istese de
dilin ucunda
yanmayı seçti.
Çünkü kelimeler bazen
bir yangını anlatmaya yetmez.

Sakladım…
Kimseye göstermedim.
Bir gözyaşı gibi değil,
bir sır gibi aktı içime.

Ne zaman gülümsesem
gölgem başka tarafa bakıyordu.
İçimdeki çocuk
hep duvarlara çizdi yalnızlığını
bir çiçek,
bir ay,
bir kapı...
hiç açılmayan.

Ben içimde konuştum hep.
Yazdım duymayanlara,
küstüm anlayamayanlara,
ama vazgeçmedim
o derin sesten.

Çünkü biliyordum:
Bir gün,
içime gömdüğüm o ses,
bir şiir olup
başkasının kalbine dokunacak.

Belki bir gece,
gözleri uykusuz birine
yoldaş olacak.
Belki de
benim söyleyemediklerimi
onun dili tamamlayacak.

İşte bu yüzden,
herkes unuttuğunda bile
ben yazmaya devam ettim.
Çünkü içime gömdüğüm ses,
ölmesin istedim…
S.GÖL