İçime Düştü Yangını Özlemin

bir boşluk vurur yüreğimi acımasız
bazı anlarda
kimse bilmez nedir çaresi
sessizleşir her şeyim ölü toprağı serpilmiş gibi
cansızlaşır/ım
zifiri karanlıklara gömülür odaları evimin
camlarımdan akar hüzün
içimi burkan ezgiler dolanır laternalarda
perdelerimden dökülür notaları sensizliğin
bir şeyler belirir eriyen mumun alevinde
dönüşü olmayan bir girdapta
sessizce yol alırım…ıslak gözlerimin görebildiğince
yiter iradem ve yere yıkılır sebatım
muhabbetin en koyusunda raksa başlar anılarım
kanıma işler suskularım

“sus
hiç bir şey söyleme
dinle
sadece dinle”

yanık dudaklarımın sızısında kanıyor
silinmeyen izlerin
kuruyan her zerresinde üşüyen tenimin
haince dolaşıyor ellerin
kulaklarımda esip geçen bir meltem gibi
çağlıyor sesin…gülüşlerin
çocuksu neşesinde saklı saflığın
gözlerin…ah! o gözlerin
delip geçen deli coşkusu bakışlarının

yine
her zamanki gibi
içimdesin

“sus! dinle
seni
çok
özledim”

08.12.2006

Atilla Güler