İçime Çöken Gece Şiiri - Harun Tınastepe

İçime çöken gecenin ağırlığında kıvranıyor yüreğim
Bir ışık çalmak karanlığa, zordur inan bilirim.
Ellerin beni tutmuyor düşüyorum.
Şiirlere tutunmak mümkün değil
Acı çıktı kınından
Durdurmak mümkün değil
Düşünceler saplanıyor paslı çiviler gibi beynime...
Ölüm gibi sessiz ama derin düşünceler ...

Çenendeki kıvrımlar kadar belirgin hasret
Irmaklar düşlüyorum boğazını serinleten
Yoksa bu yangın dizlerimden hiç çıkmaz
Zaten Ölmeye meyilli umutlarımı
Hiç bir hamal taşımaz

Fazla gençtim sevgini tutmak için yüreğimde
İlmek gibi asılıdır zaten boynumda
İçinden kim çıkardı yaşamak uğultusunu Rahman'dan başka
Ve tüm kainat sessizliğe sürüklenir
Sen gözlerini kapattığında

Sen bu bedenden çıkınca
Sensizken yaşamak bir suç gibi
Dolaşır damarlarımda
Gülmek artık neyime
Kan damlar yüreğime