İçimden söküyor ektiğim gülleri

İçimden söküyor ektiğim gülleri…

Yüreğim, canın nereye istiyorsa al götür beni
Ruhum kırgın hayata, gözlerimde gömdüm kendimi,
Görmüyorum gökyüzünün ıssız boşluğunu,
Mavinin en al benisi artık çekemiyor özgürlüğe beni,
Yangınların tonlarca koruna düşmüş gibi…
Bir yanıyorum kendime bir sönüyorum acılarımda,
Bulut dolu gökyüzünden akıyor benden bir şeyler san ki,
Rüzgâr oluyorum karanlık gecelere esen ve efkârlanıyorum,
Bir sigara nefesi içime çektiğim duman, tütsü gibi süzülüyor,
Beni de götürüyor uzaklara tenimden alarak bir zaman…
Tarifsiz çığlıklar patlıyor kulaklarıma yalnızlığın şehrinden
Sessizlik tırmanıyor mabedimin dağına yankılanıyorsun
Yokluğunu giymiş bu gece aslında çıplak bana
Görmüyorum namahrem boşluğun gözlerini,
Kaskatı bir tende hapis bakışlarım çırpınıyor ötelere…
Yolların dikenli patikalarında uçurum oluyor adımlarım,
Gitmiyor yüreğim, bilinmeyen ötelerin saklı şehirlerine,
Labirent yamaçların kuytu sislerinde, kayboluyor umutlarım,
Sevgimi salıyorum bir güvercin yüreğine saklayarak,
Benden alıp götürüyor, içimden söküyor ektiğim gülleri…

Oktay ÇEKAL
29.04.2013-23.29