İçimden Göçenler Şiiri - Şadıman Şenbalkan

Kış, kıskıvrak nöbette
Dolaşıyor bedenim bir ayaz tepede
Hüzün buluşuyor benliğimde
Heyecanım kayıp, umudum sessiz
Hazan bastırmış yeniden evrene
Hem sevene hem sevmeyene
İliklerime kadar işleyen bu soğukta
Yüreğimin sıcaklığında gülüm açtı kış bahçemde
İçimden göçenler, neler nelerdi yaşayıp yaşamadıklarım
Yorgun umutlara göz kırpan sanki ben değilmişim gibi
İçimden geçenler bir hayli çok oldu
Sevgim, sevgiliyi aradı durdu
Hayatı anladı insanı sordu
Gördü yanlışı sorguladı durdu
Bu sayede bana olanlar oldu
Bu diyardan göçenlerle
Arkadaş dost olan,
İçimden göçenler oldu.