İçimden Gidemeyeceksin

Gece neden hep acıların tek ortağıdır
Neden hep o sonsuz karanlıklar paylaşır acıları
İşte soruların sorulduğu,
Fakat cevapların verilemediği,
Bir akşam daha yaşıyorum şimdi.
Tek fark bu gecede karanlık daha keskin,
Bu gecede sabah daha uzak..
Ve her şey daha silikte
bir tek karanlık ve yitiriş çok net.

Ne garip değil mi?
Ben gecenin kör bir vaktinde,
Sorularla ve yeni bir gün doğumunun,
Uzaklığıyla seni düşünüyorum.
Sense belki rüyalar aleminde,
Yeni yuvanın duvar rengini düşünüyorsun.
Nasıl bir eş olurum diye tasarlıyorsun.
Hayatın acı gerçekleriyse,
Beni tutuklamakta hiç vakit kaybetmemişler.
İfadem de içimdeki fırtınayı tarif etmemi istiyorlar.
Keşke kolay olsa..
Onur Akın’ın dediği gibi,
“içimde kış gibi üşüyen bir mevsimi”
Sana ve hayatın acı gerçekçi mahkemelerine anlatabilsem.
Aldığım haberde,
Gücümün arta kalan kırıntılarını süpürdü.

Evleniyormuşsun..
Oda evlensin diyormuşsun.
Bunu nasıl yaparım?
Ağzımdan seninle ilgili sözcükler,
Hala çiçek bahçeleri içinden çıkarken nasıl? ..
Odamın bembeyaz boş duvarlarına,
Fotoğrafların renk katarken nasıl? ..

Hayır seni unutmayacağım..
Sen benim içimde yaşayan,
Ne olduğunu bilmediğim umudum,
Sayısını hiç bilemeyeceğim yarınlarım,
Çok isteyip de geri dönüşü olmayan hatalarım,
Defterimin beyaz sayfalarının en iyi dostu yazılarım..
Sen herkesten bir sır gibi sakladığım acılarım,
Ve sen tek teselli bulduğum,
Geçmiş güzel günlerimizin hatıralarısın.
Seni unutamam..
İçimde böylesine inatçı umutlar yeşerirken,
Ben senin için gönül bahçemde dikensiz güller yetiştirirken,
Senin verdiğin dikenli gülleri almamı bekleme.
Seni unutmamı bekleme..

Bu deli kız istasyondan çok yolcu uğurladı,
Fakat bu son yolcuyu uğurlayacak tren gelmedi.
Bu gidişle de gelmeyecek.
Onun için yolcu sevgilim,
Gitmek için hazırlanma, trenin gelmeyecek.
Çünkü bu deli kız seni hiç yolcu etmeyecek.
Her gün inadına umutlar yeşertecek,
Çorak topraklarda.
Seni seveceğim.
Ve bundan vazgeçmeyeceğim.