Keşke çocuk olabilsydim yeniden...
Oysa ne çok isterdim büyümeyi bir zamanlar.Habersizdim kaybedeceklerimden.Habersizdim büyümenin getireceği gözyaşlarından.
O zamanlar oyuncaklarım içindi gözyaşlarım yalnızca. Dünya cennet, insanlar melekti çocuk gözümde...
Şimdi o melek insanlar, aldılar bütün oyuncaklarımı elimden. Yerine kucak dolusu acı, kucak dolusu yalnızlık bıraktılar...
Bana göre değildi. Alışamadım çıkarcı sevgilere. Annemin sevgisi kadar içten, masum olsun istedim her şey. Sevemedim hayatın gri rengini. Gökkuşağını yeniden çizmek istedim gökyüzüne...Rengarenk... Cıvıl cıvıl... Boya kalemlerimi aldılar elimden.
Ağladım...
Nereye baksam gülen insanlar gördüm, gözbebekleri ağlarken... Mutluluk kumarı oynayan insanlar. Kazandıklarını sanırken, masada yüreklerini bıraktılar her biri... Ve aşkı unuttular... Sevmeyi unuttular...
Tamamını Oku
[Olmaz ilaç sineyi sat pareme
Çare bulunmaz bilirim yareme]...
Hepsi hüzün, hepsi keder; nerde başlar, nereye kadar gider?.. Başrılar...
insanlık kaybetti demek gelmiyor içimden....
yüreğine sağlık.
hoş bir çalışma.
Sevgi ve Saygılarımla.
Bu şiir ile ilgili 3 tane yorum bulunmakta