İçimden.. Şiiri - Özgül Özyılmaz

Umutsuzluk içinde, için için umut besledim
Çorak topraklarda yeşili aramak gibi..
Her gece dua ettim gizliden gizliye
Bir gün sende beni sevesin diye..

Reddettim, sabrettim..
İnatla görmezden geldim sevgisizliği
Ve yine tokat gibi yüzüme yedim gerçeği
Sevmemiştin ve sevmeyecektin hiç benim gibi..

Beynim uyuşmuş, yüreğim mateminde
Biliyorum bir şeyler eksik
Bir yerlerde bir şeyler yanlış
Yanlış olduğunu bile bile
İnatla yeniden umutsuzluk içinde umut
Mutsuzluk içinde mutluluk arıyorum
Acımasız zamandan medet umuyorum..

Yazmak istiyorum sana
Yazmadığım bir şeyler kalmış gibi..
Aramak istiyorum seni
Ne söyleyebileceğimi bilmeden
Söylenecek bir şey varmış gibi..
Alışkanlık işte..
Parmaklarım tuşlarda, gözüm telefonda, mesajlarda
Bekliyorum, ne bekleyebileceğimi ben bile bilmeden..

Gözlerim uykudan kapanmakta
Yüreğimde ise keçi bir inat beni uyutmamakta
Kendime kendim düşman
Yokluğunda bile seni yaşıyorum
Her anda, her hecede, her zamanda..

Öfkem bir sabun köpüğü
Ansızın kasıp kavuran..
Ve ardından galip gelen sevdan
Herşeyi unutturan
Yüreğimde umut çiçekleri açtıran..
İçimi ısıtan, yüreğimdeki kelebekleri havalandıran.
Ve gerçekler; bana düşman,
Uykularımı, düşlerimi, geleceğimi karalayan,
Öfkeme çanak tutan..