İçimdeki Kırılma Noktası

Ağaran şafağım,

gece….
Saat 3:27
Hayata dair son kıpırtılar çekiliyor kesif sis içine
Karanlığın hüzünlü hışırtıları bir kâbus gibi dalıyor sokaklara
Rüzgar tılsımlı gerçeği soğutuyor perde üzerinde
Ve çocuksu yanım eriyor katre katre
Soluyorum kuzgunî geceye inat beyaz beyaz
Semânın ışıkları sönüyor bir bir mavi düşler gibi
koyu bir Sensizliğe inat…
şimdi,
bitimsiz bir bitime gömülüyor bedenim
çaresizliğin genzimi yakan depresif kokusu sağır bir inilti gibi
sarsıyor tepeden tırnağa bütün iç dünyamı
neftî geceye dönüyor ansızın gülbahar gündüzlerim
ümit mavisi düşlerim düğümleniyor boğazımda
araz şimşekler çakıyor ard arda gönül toprağımda
gökler çöküyor üzerime tıpkı akşamın alacası gibi
hüzünleniyor bakışlarım boşlukta
içimdeki kırılma noktası
hızla
akıp
gidiyor
karanlığa