İçimdeki Hasret Şiiri - Necmettin Özgürsoy

Güneşin deniz ufkunda batan,
Bulutlara düşen mor ve erguvani kızıllığında.
Bir hasret düştü içime, yılların ötesinden.
Son kez birleşerek ayrılan,
Ellerimizin vedası burktu içimi.
Her seferinde sana sunduğum kırmızı gülleri,
Kurutup sakladığın, özledikçe çıkarıp,
Kokladığın geldi aklıma…

Sahile vuran dalgalar kadar şen şakrak,
Herkes uyumuş biz mehtabı seyrederken.
Tutamadığımız o sözleri hatırladım.
Sana mektupla yazıp gönderemediğim selamı,
Gözyaşlarıyla sulayıp, göçmen kuşlarla yolladım.

Keşke gül bahçesiyle koşabilsem sana,
Dün beceremedik, yarım kaldı.
Bu gün geldim kapına diyebilseydim.
Belki çekip gitti diye ardımdan, lanetle andın.
Keşke o kadar kolayca unutup,
İçimdeki hasreti dindirebilseydim…