İçimdeki Gazeller Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Sonbaharı yaşıyor yüreğim,
Yapraklar yerlerde,
Umutlar solgun...
Ben ağır yaralı.

Mavilerim griye evrilmiş,
Her şey o bilindik sona çıkıyor.
Eylüller hüzün,
Eylüller ayrılık,
Eylüller sonbahar kokuyor.

Oysa canla başla koşuyordum,
Rüzgarda savrulan saçlarıma inat,
Gamzelerimde güller açıyordu.
Şimdi ise umutsuzluk dikenleri yüreğimi sarıyor.
Doğruların içinden yanlışlara koşmanın adı ne,
Onu da bilmiyorum.

Çocukken de sevmezdim eylülleri,
Hep hüzün kokardı.
Dalından düşen yapraklara üzülürdüm.
Büyüdüm,
Ve yüreğimden yapraklar gibi düşüyor insanlar.

Bazılarını tutmak istesem de,
Elimde ufalanmalarına engel olamıyorum.
Yüreğime eylül değiyor,
Ve ben sadece yazı hayal ediyorum.

İnsanlar mevsimler gibidir derdi nenem,
Peki benim mevsimim neden bir?
Yazan mı yanlış yazmış,
Çizen mi?

Sevmiyorum eylülleri.
Senin gidişin de bir eylül gecesi değil miydi?
Kaldırılsın aylardan eylül,
Gözlerime hala yağmur yağıyor.

Kaldırılsın aylardan eylül,
Bırakmasın izini ruhumda,
Gökyüzünde karanlık bulutlar gibi dolanmasın,
Yüreğimde dağlanmasın eski yaralar.

Neden her eylül aynı acıyı taşır,
Neden aynı soğuk rüzgar tenimde gezinir?
Gözlerime her düşen damla,
Senin gidişinin yankısı gibi...

Oysa bahara yürürdüm seninle,
Çiçek açardı yollarımızda umutlar,
Şimdi ise, toprak suskun,
Çiçekler çoktan solmuş.

Eylüller var ya…
Biraz ölüm, biraz yalnızlık taşır,
Ve kalbimde, sendelediğim o eski kaldırım taşıdır.

Eğer eylül olmasaydı,
Belki de bu kadar kırılmazdı ruhum,
Ve belki o gitmeler,
Bir haziranda, güneşe karşı yapılırdı.

Ama eylül...
Yaprak döken dallarda unutamadığım iz,
Sessizliğin sızısıdır her sabah,
Sanki bir vedaya hazırlanan gök…

Ah, kaldırabilsem içimden eylülü,
Her bir yaprağı yeniden boyasam yeşile,
Ve eylül değil de bahar koksaydı rüzgarlar…
Ama ne zaman gözlerime baksa gökyüzü,
Hala yağmur yağıyor,
Hala özlem yağıyor,
Ve ben hala kurtulamıyorum içimdeki gazellerden.
14.11.2024 11:15