İçimdeki En Şiiri - Kağan İşçen

1.

ay ışığına kanıp da yıldızlar
kar sessizliğine vurulunca hep beraber
o an benim dağlardan vaz geçtiğimdir
yanımdasın
yalnızlığım bu...

2.

tipili havalar oynaşırken soluk ışıklarda
pencereden aynı anda baktığımız belirsizlikte
kaybolur yiter zaman
aşkın üstü çizilir
yaşam yarısı yaşanmadan bırakılmış bir gecedir
çaresizliğimiz bu...

3.

uçsuz bucaksız bir düşte bir tek dal
birbirinden habersiz serseri serçelerdik
rüzgara karşı kanat çırpan
birer yalnızlık mültecisi
karşı koymaktır hayat
en önce kendindekine
kendimden arta kalandın
içimdeki en devrimci güzellik
baştan çıkarıcılığın bu...

4.

soğuklar şımarınca lacivert balkonumuzda
unutulmak korkusu azalırdı odanın
yatağın kenarına bırakılmış kitabın son sayfalarında
ve ilaçları tükenmiş bir huzurevi sakiniyken umut
yaralı gülümsemelerde kanar sensizlik
duy beni ey serabı gündüz düşlerimin
varsın zamansız yazlara hazırlansın güneş
sen yine de
bir kez de beni anımsamak için çık sokağa...
ayrılığım bu...

5.

kapımı açtığımla eskiyor gökyüzü
ömür yavaşladıkça hızlanıyor ayrılık
kavuşmak yaklaşmaktır sonuna yazları sevmelerin
aşkla komün kurmaktır ölüme karşı
olgun ve doğal karşılamaktır bütün yanlışları
yavaşladıkça hızla ayrıldım
yalnız ve yanlış yaşadım yazları
ama hep bildim ve düşündüm seni...
insanlığım bu...