İçimdeki Deli Adam Şiiri - Cahit Karakoç

Ezelin bile evvelinde ben yine vardım.
Şems ile kaybolur, Rumi ile doğardım.
Taptuk dergahında, çile çekip ağardım.
Yunus ile dolaşıp, çölden aşk sağardım ben.

Ferhatın gözlerinden Şirine bakandım
Aşk aşk deyyu Karacaoğlanı yakandım
Leylanın yüreğinden Mecnuna akandım
Hacı Bektaş hırkasını, nefsine takandım ben

Hançerlenip sırtından, yerlere serildim
Veyselin sazından nakış nakış derildim
Abdal Pir Sultan’ın gergefinde gerildim
Kör kuyuya inip Yusuf ile berildim ben.

Diller de destan, gözlerde törendim
Gönülden gönüle aşk sıratı örendim
Uyuz tayda ki yağız kıratı görendim
Yiğit Köroğluna, nam veren yörendim ben

Ruhun, bedende ki gayretiyim, hayıyım.
Kainat terazisinin tek değişmez yayıyım.
Gözünde ki siyahın, beyazda ki payıyım.
Gönlü kör olanlara, görünmez sayıyım ben.

Kırıştıkça görünen, alnında ki yazıyım.
Zihnini kurcalayan, karıştıran bazıyım.
Ayna da görünmez, nefsinde ki tazıyım.
Hovarda arının, her çicekte ki hazıyım ben.