İçimde Ne Çok Sen Var Şiiri - Ahmet Belt ...

Acıları hatıralarıyla büyüyen şehirler gibiyim,
Ümitlerim bir bir kırıldı ellerimde.
Her sokakta bir parçasını bıraktığın sevgiliyim,
Ne varsa hepsini öldürdün hayâllerimde.

Telâşına alışamadığım sokaklarda geçti gençliğim,
İstemek zor artık,akşamların olmasını.
Her şeyde bir kere daha yenileniyor hiçliğim,
Oysa ne çok isterdim,beklediğin pencerelerde gölgenin kalmasını,
Eski sokaklar gibi rutubet kokarken senelerim.
Bütün gecelerimi hıçkırıklarla yokluğun sarar,
Çılgına döner siyaha büründükçe içinden çıkılmaz düşüncelerim.
Kirpiklerime ıslaklık veren hüzünler,silinen renkler,kaybolan ışıklar kadar,
İçimde ne çok sen var...

Yalnızlıkların kuşattığı şehirlerde kuşatıldım,
Yokluğun bütün sevinçlerimin sonu oldu.
Siyah,ümidin çıkmaz sokaklarında sağır bir duvar,
Gözyaşlarımda büyürken,gözlerimdeki korku,
Şimdi anlıyorum,zamandan çalınmış anların da sonu var,
Bir yanda baharları getiren bu sonbahar,
Bir yanda zamansız takvimler kadar,içimde ne çok sen var...

Yeniden taşıyorum hatıralarımı,hayâllerime,
Bıraktım sevinçlerimi,eski sokakların parke taşlarına.
Ölüm biraz daha yaklaşıyor,sabırsız bekleyişlerime,
Hasretler gülüşlerimde üşüyor,her şeyin bitip ve başladığı yerde...
Sonra yağmurlar karışıyor gözyaşlarıma,
Sevinçten ve mutluluktan yana ne varsa çekip gidiyor,
Ve yıllardır içimde yaşattığım,beni deli ediyor...

Sana gönderemediğim mektuplar yazdım,
Senin olmadığın bahçelerde gezdim durmadan,
Zaman derin bir yalnızlıkmış hissediyorum,
Öğreneceksin,bilinmez hiç bir şey yaşanmadan,
Fark edeceksin,yaşadığın her şey yalan...

Aynalara en büyük itirafım,yüzümdeki çizgiler,
Ömrüm gözlerimin önünden geçen bir film şeridi.
Dünyadaki en büyük çaresizlik,karşılıksız sevgiler,
Sonra ayrılık,yüreklerdeki hüzünlerin en derini.

Her halimle ağlamaklıyım,her halimle yalnızım,
Hasret hatıralarıma ağladığım,kaçamak ayrılığım,
Bazen gittiğim yollardan geri döner gibi neşeliyim,
Bazen hayatın bütün dertlerini iç çekerek anlatan hıçkırığım.
Kaybettiğim ve kaybetmekten korktuğum her şey için kırgınım,
Tek tesellim,aşka yakışan tek mevsim benim içimdeki sonbahar,
Bir de tüm varlığımı kuşatan yorgun hatıralar,
Ve gerçekleşmeyen hayâllerim kadar,içimde ne çok sen var.

Çaresizliğimi gizleyen bir acılar denizi hayatım,
Üstelik mutlulukların çok uzağında çıkmaz bir sokağım.
Yorgun bir gölge gibi,çılgınlıklara alışmış bu şehre senin kadar uzağım,
Güneşi unutulan bir gökyüzünde bitti, tek saltanatım.

Günler geçmiyor diye isyan ettiğim günleri hatırlıyorum,
Seneler ne çabuk geçiyor,körelirken içimdeki her duygu.
Her zaman her şey hatırlatıyor,ömürlerin birden biteceğini,
Yavaş yavaş gözlerimi zorlarken o sonsuz uyku.
Bitkin düşünceler sararken benliğimi,sarsarken ruhumu acılar,
Susturamıyorum artık,her şeye ağlayan bu çocuk yüreğimi.
Şimdi dilimden hiç düşmeyen,yalnızlığımın tek ortağı dualar,
Ve öfkeyle parçalanmış aynalar kadar,
Hayatımı verdiğim,içimde ne çok sen var.

Dudaklarımda saklıyorum,en içten merhabaları bile,
Yalnızlığım, hayatımın her noktasında taşıdığım hüzün.
Yaşayamadığım her şeyde yüreğim rüzgâra dönük.
Boşuna arıyorum çocukluk yıllarımı,sadece izi kalmış resimlerde,
Vedaya hazırlanırken bir başka dünyaya,güneşi sönük,
Unutmak mümkün olmaz ki sonsuzluğa giden yolculuğu,
Yüzümde bir tebessüm,sadece yaşıyor olmanın mutluluğu,
Sonra göz açıp kapayıncaya kadar biten bir hayat,
Hiç bir zaman hatırlanmayan,unutmayız dediğimiz unutulanlar,
Ve alıp verdiğimiz nefes kadar kısa,içimde ne çok sen var.