İçimde Konuşuyorum Seninle

Biliyor musun,
sana ne zaman seslensem,
kelimeler içimde yankılanıyor sadece.
Söyleyemiyorum…
çünkü söylesem dağılır her şey.
Bu sessizlik, bir tür bağ sanki.

Zamanla öğrendim:
her özlem cümlesi, biraz eksiltir insanı.
Ben de eksilmekten korktum hep.
Ama sonra fark ettim,
senin yokluğunla tamamlanıyorum bazen.

Bir pencere kenarında oturuyorum mesela,
gökyüzü senin yüzüne benziyor.
Ay, sanki senin sustuğun anlara bakıyor.
Gözlerim uzağa takılıyor,
ama aklım hep sende.
Sana hiç gelmemiş yolculuklarda.

Sesini duymadan
nasıl bu kadar yakın olabildiğini anlayamıyorum.
Bir dokunuşun yok,
ama her şeyin sende başlıyor gibi.
Kalbim bile…

Ben bazen sana bir şey anlatır gibi yürürüm.
Caddeler, kaldırımlar, sokak lambaları…
hepsi şahidimdir.
Sana hiçbir şey demeden
sana her şeyi anlatışımın tanığıdırlar.

İçimde konuşuyorum sana.
Kırılmasın diye söyleyemediklerimle,
ve biliyorum…
sen duymasan da hissediyorsun.
Çünkü bir bağ var aramızda,
adını koyamadığımız,
ama hep var olan.

Ve ben,
her gece aynı cümleyle uyuyorum:
“Gelsen, hiçbir şey söylemeden otursan,
anlarım.”
S.GÖL