İçimde İntihar Korkusu Var.

Sessizlikle konuşuyorum uzun zamandır
Bir ben var içimde hep ölüme kandır
Gülüşüm kırık gözlerim kan gibi
Bir tebessümün altında ölüme yakın gibi

İçimde intihar korkusu var
Ne yaşam tam bana göre ne ölüm karar
Sarkıyor ip gibi boğazıma yalnızlık
Her nefeste biraz daha eksiliyor varlık

Aynamla yüzleşemem artık
Gözlerimde yorgun bir çocuk var saklı
Anılar birer mezar taşı olmuş
Her biri içime düşen bir kurşun suskun soğuk

Kimse bilmez ben her gece ölüyorum
Bir duvar gibi içime çarpıp dönüyorum
Kendimden kaçıp kendime sığınmak ne garip
Bir ben var içimde ne yaşar ne de gider

Düşünüyorum
Bu dünyada var olmak mı büyük acı
Yoksa çekip gitmek mi en sessiz çığlık
Ama içimde o korku o sessiz bağırış
Gitme diyor Sen hala bir dua kadar varsın

Ruhumun kenarında bir salıncak
İki uçta ölüm ve umut sallanmakta
Bazen ip kopacak gibi hissediyorum
Ama sonra bir çocuk sesi duyuyorum
Lütfen biraz daha kal

Sevgili Dostum

Bu mektubu sana değil de
Senin içindeki o yorgun insana yazıyorum
Biliyorum kimselerin duymadığı ağrılarla dolusun
Geceler sana uzun sabahlar gereksiz
Ve gözyaşların çoğu görünmeden dökülüyor

Ama bak, sen buradasın
Bu dizeleri okuyacak kadar varsın
Ve bu varlık dünyaya atılmış bir kök gibi güçlü
Evet bazen soluyoruz
Bazen hayattan çalınan umutları özlüyoruz
Ama ölmek çare değil dostum
Çünkü ölüm seni değil seni sevenleri öldürür biraz daha

Bir annenin duası
Bir dostun yokluğuna alışamayan yüreği
Bir gülüşünü hatırlayıp sessizce ağlayan bir kardeş
Hepsi senin yaşamanı bekliyor biliyor musun

Korkuların gerçek
Ama bil ki içindeki cesaret korkularından daha eski
Ve unutma
Her karanlığın ardı sabah olur
Bazen biraz geç ama mutlaka olur

Sen yeter ki gitme
Sen yeter ki susma
Ben buradayım
Biz buradayız

Kal sevgili dostum
Kal ki bir gün yeniden gülebilesin

Seninle ağlayan bir dostun Fatih Kaya