İçimde İman Önümde Kur-an

İnsan herkese ve her şeye yetişir de
Bir kendine geç kalırmış.
Kapı eşiğinde, gözleri yaşlı terk ettiğim gün,
Anladım içimdeki çocuğu...
Hep büyümek istemiştim oysa.
Büyüyüp kurtulmak hayatın gri ellerinden...
Ama anladım ki büyümek acımak,
Büyümek kirlenmek,
Büyümek kocaman bir aptallıkmış.

Herkesin her derdine koşan ben,
Hep erteledim kendimi.
Yüzüme dolan çizgileri,
Saçıma yağan karları hiç göremedim.
İnsanların iyi olması için çabalarken,
Sırtıma soktukları bıçakları fark edemedim.
Hep kuyumu kazanların eline verdim kürekleri.
Vicdanımla,
Temiz kalbimle,
Merhametimle sınandım.

Sonra yaslayıp omzumu bir ağaca,
Derin derin ağladım.
"Arkandayız," diyenler,
"Cansın," diyenler,
"Seviyorum," diyenler,
İlk kavşakta bırakıp gittiler.
Avuçlarımda ölen kelebeklerle baş başa kaldım.
Yastığa başımı koyunca,
İçim rahat olsun dedikçe
Vuranlar,
Kıranlar,
Ağlatanlar çoğaldı.
Canımı yakan her kişinin soluğuna takıldı ahım,
Ama lafa gelince,
"Asla ettimde buldum," diyenim olmadı.

Tam ağlarken, "Kimsem yok," diye
Bir ses doldu,
Kulaklarımı yırtarcasına bedenime:
"Yalnız değilsin, ben varım."
Önüme serildi bir seccade,
Elime dolandı bir tesbih,
Ve açıldı minicik avuçlarım.
"Rabbim," dedim, "Rabbim, sen gör."

Gözlerimden süzülen yaşları sildim kırık parmak uçlarımla.
Kırılan kalbimin parçalarını tek tek topladım.
Seccademde huzur,
Yüreğimde aşk... Yürüdüm.
O günden sonra,
Bedenimde açılan her yara bir dua oldu.
İçimde iman,
Önümde Kur-an.
Rabbim dedi ki:
"Benimle olan yalnız kalmaz."

Dedim ki:
"Devam et, doğru yoldasın.
Yıkılmak yok.
Yıkılmak yok, yüreğim.
Yok..."
23.01.2025 13:54