İçimde bir şeyler saklı Şiiri - İlyas Ka ...

insan bazen tek başına
tek başına giyinip süslenip sokağa çıkan benim kadar
sabahlara dek sokaklarda dolaşmam kadar
boğucu ve sisli bir havanın eşliğinde
kırılgan umutlarla birlikte
parke taşlarının gıcırtısıyla
karanlık ve dar merdivenlerden inerken

karanlık ve dar merdivenlerden sonra
sokak lambasının gölge oyunları tek eğlencem
tam ortadan ikiye bölünmüş upuzun sahil yolu
kızkulesinin önünde durmuşum öylece
ışığın maskesi altında görünmez olmuşum
artık fısıltıyla konuşuyorum
denizin üstünde oynaşan gölgelerle

gün doğmadan her şey çok sessiz ve sakin
bütün şehir çok güzel
ah birde ambulans sirenleri olmasa
şehrin şu hali ne gizemli
siren seslerini oldum olası hiç sevmedim
her siren sesinde bir uğursuzluk olduğuna inanırım
bir yolcu treninin gece yarısı raydan çıkıp
bir tepeden yuvarlanışı gibi...
insan o trenin içinde olmamak için her şeyini verir ya hani
anılarımın derinliklerinde saklı suskun bir yara
bir yolcu treniyle yaşanmış çok ilginç hatıralar

şu an yalnız olmak kadar hiç bir şey ilginç değil
bir arkadaşımın bile yanımda olmaması
çok tuhaf şu koca kentte
sanki demirden bir kafes içindeyim orada yapayalnız
demirden bir kafesin içinde kilitli
güneşin her kıpırdanışıyla tılsımı bozulan
her hışırtı sesiyle çıkan her gürültüyle

bir sürü sessizlik bırakırım geride
sonunda, ilk kendine gelen ben olurum
aslında hiç bir yalnızlığın günahı yok
çünkü onlar hiç günah işlemezler
zaten nasıl işleyeceklerini de bilemezler
onlar sadece günahkarlarla beraberler
tekrar günah işlemekten kendilerini arındırmak için
başka bir şey düşünemez halde

öyle düşünmemiştim...
belki de, öyle düşünmüştüm
saatlerce sokaklarda dolaşıp
boşa giden ,bir zaman kaybı yaşarım
öylesine, başıboş ...
uğurlu sayım, en sevdiğim renk,
sonra ikinci en sevdiğim kişi ,falan filan
içimde bir şeyler birikir, birikir...
sonra patlarım...
öfkenin gözyaşları...
insan psikolojisi öyle karmaşık işte
yarı aydınlık, yarı karanlık bir şekilde iyice deforme olmuş

redfer