İçimde Bir Şair Vurulur Her Akşam

I.
Bu saatlerde
İçimde bir şair vurulur her akşam
Sınır boylarında yalnız başına
İsimsiz
Hüviyetsiz
Ve şiirsiz bırakılarak

Bir şair vurulur
Yüreğinde bir mermi gibi
Saplanıp kalmış sevdasıyla

II.
Belki bir ağaca bağlamışlardır yorgun gövdeni
Ve kalın gövdesine karışacaktır birazdan
Gözünü bile kırpmadan
Bakıyorsundur gözlerinin içine

Koca bir çınarın dallarından
Yağmur olup damlar saçına iki damla gözyaşı

Ağlama ey koca çınar
Birazdan gövdene karışacak gövdem
Kan kardeşimsin bundan sonra benim
Seninle dökeceğim yapraklarımı her eylül

Ağlama koca çınar
Emeğin türküsünü söyledik seninle yıllar yılı
Zindanı yeşil bahçeler gibi anlattık seninle
Ardımızdan gelenlere

III.
Yok adım
Hüviyetim
Yurtsuz bir şairim ben
Koyu bir kızılı arıyorum gün batımında
Bütün mavilerden uzak
Yarınımı arıyorum
Yarınım nerede?
Nerede aydınlığım?

Ağlama koca çınar
Ben senin dalından kopan sarı bir yaprak olsam da
Her bahar
Binlerce
Binlerce yeşerirsin yeniden
Binlerce yeniden
Yaz sıcağında
Yaylaların serin sularını içer gibi
Yarine sevdiğini söyler gibi
Bir diriliş başlar yeniden dallarında...

Yurtsuz bırakılmış bir şairim ben
Savundum diye
Kendi hasadını toplayan bir yurdu
Kendi türküsünü söyleyen bir yurdu

Adına vatan diyebilmek için
Tel örgülerle çevrilmiş
Bu savaş meydanına

Bir somun ekmeği bölmeden
Bir baş soğanı kırmadan sofrasında
Uyumasın diyebilmek için
Yarını çalınmış o çocuk

Yurtsuz, türküsüz ve yarınsız
Bir şairim artık ben
Alın her şeyim sizin olsun
Yalnız dokunmayım şiirime...
Uğruna sürgün olduğum kendi yurdumdan
Beni de alın benden gerekirse
Yeter ki şiirsiz bırakmayın beni...

15 Nisan 2003