İçim Yanıyor Şiiri - Kemal Küçüktekin

Kızgın kumlarda yürüyorum,
Ne ayaklarım yanıyor, ne de güneş yakıyor.
Benim içim yanıyor.
Güneşi alsam, koysam içime,
Güneş erir diye korkuyorum.
.......Yakamozları seyrederken,
.......Bu kumsalda tanışmıştık.
.......İlk kez ıslak ıslak bu kumsalda öpüşmüştük.
.......Ay görmüştü öpüştüğümüzü,
.......Hemen bulutların arasına saklandı,
.......Ay bile utanmıştı.

Biz, bu sahilde mutluluğun en güzelini yaşadık.
Dünya toz pembe dönüyordu bizim için.
Ay ışığında yakamozlarla birlikte dans ediyorduk,
Yakamozların yorulmasından da,
Gecenin bittiğini anlıyorduk.
........Bir şölen, bir çağlayan, bir alevdi sevdamız.
........Ve o alev yaktı yüreklerimizi.
........Birlikteliğimizi tüm dünya ya ilan etmek için,
........Takmıştık nişan yüzüklerini.

Okula dönmen için otobüse binerken,
Hiç kolay olmamıştı ayrılmamız.
Ağlamamak için zor tutmuştuk kendimizi.
Okul biter bitmez döneceğine söz vermiştin hani,
Hani sevgilim,
Ayrılık bu kadar da uzun sürmez ki.
........Bak dünya dönmüyor şimdi.
........Tomurcuklar bile açmıyor.
........Hayat durdu sanki.
........Benim ise, içim yanıyor.
........Her şey;
........Senin dönmeni bekliyor ey sevgili.
Gel bir tanem,
Tomurcuklar yine çiçek açsın,
Dünya dönsün eskisi gibi.
Gel bir tanem,
Söndür şu içimdeki ateşi.

Kemal KÜÇÜKTEKİN
08.02.2008
KARAMAN