İçim Yanar Şiiri - Banu Doğan

İçim yanar, her an, her saniye.
İçimdeki bu acıyı tarif etmek imkansız.
Bir yara gibi, her gün biraz daha derinleşiyor, her nefeste biraz daha canımı yakıyor.
Gözlerimi kapattığımda, sadece karanlık görüyorum.
Bir zamanlar hayal kurduğum, umut ettiğim her şey, şimdi sadece birer kül oldu.
Neden ben?
Neden benim kaderim bu kadar acımasız?
Her sabah uyandığımda, aynı boşluk, aynı anlamsızlık.
Geçmişi düşünmekten kendimi alamıyorum. Kaybettiklerim, yaşanmamış anılar, söylenmemiş sözler…
Her biri, bir yük gibi omuzlarımda.
İnsan nasıl devam eder böyle bir ağırlıkla?
Gülümsemek zor geliyor artık.
Mutlu insanların arasına karışmak, onların mutluluğunu paylaşmak…
Hepsi yabancı, hepsi uzak.
İçimdeki bu yangını kimse görmüyor, kimse hissetmiyor.
Gözlerimden yaşlar süzülürken, kimse anlamıyor nedenini.
Bir çıkış yolu arıyorum.
Bir ışık, bir umut kırıntısı.
Ama bulamıyorum.
Karanlıkta kaybolmuş gibiyim.
Sesimi duyuramıyorum.
Kimse duymuyor çığlıklarımı.
İçimde bir boşluk var, kocaman, dipsiz bir boşluk.
Belki bir gün geçer, belki bir gün bu acı diner. Ama o gün ne zaman gelir bilmiyorum. Beklemekten yoruldum, umut etmekten yoruldum.
İçim yanar, her an, her saniye.
Ve bu yangınla nasıl başa çıkacağımı bilmiyorum.