İçi Kırık Şiiri - Kağan İşçen

kokundaki yazdı bu
tanıdığım en ince
en naif mutluluktu
çocukluğumdaki kiraz ağacının
tepemdeki valsi
içi kırık arka bahçe anısı
pencereme kar sığınırdı ya
seni görünce ağlardım
işte sendin
o günden kaldın
yanyana bu nasıl iki zarafetmiş
nasıl kendine küs bir ikindide
birbirini bulmuş
bulutlarda kalmış umutlara mı sormalı
yoksa bu geç mutluluk acısını
tarihe mi bırakmalı
hangisi olursa olsun
bütün paydalarda senin gülüşün
nasılsa kıyamadığım biricik bencilliğin
semt dolmuşlarının akşam hüznü gibi
yalnızlığımla oynayan bütün öyküm
beni böyle birbiriyle ilgisiz
parçalara ayıran...