İçe Dönüş Şiiri - Ramazan Arpacı

Bilsen ki ölümün çok yakın
Ve son demindesin ömrünün
Tüm kederleri savmaz mıydın başından
Başından sonuna gecelerini gündüz etmez miydin?
Sattığın nefsini şeytandan geri almaz mıydın?
Elini yüreğine koyup da vicdanını yoklamaz mıydın?
Bir bahar sürecinde bin bir çiçek açmaz mıydın?
Kötülüğün kuraklığına iyilik olup yağmaz mıydın?

Yağardın yeryüzüne açardın ta göklere
Yürürdün güneşe sığmazdın yüreklere

Sanki şimdi ölüm uzak mı ki
Çareler de çaresiz mi ki
Boynuna kederlerin zincirliyorsun
Gitgide başını öne eğiyorsun
Durmadan zamanı genleştiriyorsun
Doya doya yaşamıyor yaşlanıyorsun
Ömründen yılları savurup duruyorsun
Yakıyorsun yıkıyorsun
Gününü gün ediyorsun
Kimi zamanı kederlerle
Kimi zamanı heveslerle
Yiyip bitiriyorsun
İblise aldanıp duruyorsun
Yıl içinde binde bir açıyorsun
İnsan olma yolunda yerinde sayıp duruyorsun
Her gün birini kırıyorsun
Kim bilir belki de vuruyorsun
Kararttığın hayatına sövüp duruyorsun
Bu senin doğan değil görmüyor musun?
Ey insan!
Artık uyan!
Tik tak tik tak
Geçiyor zaman
Şu kısacık ömrü nelerde nerelerde tüketiyorsun
Hey Ramazan
Artık uyan!
Ortalama ömrü bir düşün
On iki yılın uykuda
Kaldı yirmi dört yılın
Bir hayat yaşıyorsun yalın mı yalın
Hatta kederlerin altında
Yaşlanıp duruyorsun
İnsanlık seni bekliyor sabırsızlık içinde
Bir yaşam bekliyor seni bambaşka biçimde
İnsanlık namına çabalayanları
Bekletme, incitme, kötülüğe artık meyletme
Kötülüğün karanlığında hüküm sürme
Sözün aldım sakın dönme
İnsanlığın yatağında bire nehir gibi akacaksın
Utanma geçmişinden ve unutma
Hataların telafisine de zaman yetmez deme
Gör o vakit Kısacık ömrün tadına doyacaksın.