İçe Dönüş Şiiri - Recep Uluçay

İsfahan işi yalnızlıklarım var benim
Ve içimde damla damla biriken korkularım
Issızlıktan insan misali terleyen duvarlarım
Karanlığı içen dudaklarım var benim

İşte şehir, işte gök, işte ölüm renkli yer
Ve sıkıntı, azap, keder…İşte sadık çocuklarım
Ruhumu ve tenimi arzuyla saran kadınım
Buhurdan gibi yükselen şu hüzünmüş meğer

Bir kadavra sıcaklığında göründü bana şehir
Neşeli yüzlere karşı üzgümden zırh kuşandım
Şakaklarımın azap dolu sularında yıkandım
Ki ruhumdur mıknatısa yüz vermeyen demir

‘’Yalnız korku çiçekleri oldu saksılarımızı süsleyen’’
Yalnız uyku mağaralarında parlar gözlerimiz
Ki yokluk denizlerimde fosforlu bir iz
Ve esrikliğin kadehleridir dudaklarımızda eriyen