İçdöküş Şiiri - Filozof Sosyolog

Varoluşumu tamamlamak için bu sıkıntılara katlanıyorum sabırla. İnsan her dönem, her evresinde yenilenir, bu tıpkı sezon atlayan diziler gibidir. Kendi iyi versiyonuna bir hazırlıktır, olgunlaşma sürecidir.
Sıkıntı insanı güçlendirir evet. Güçlendirirken de ya sabrını tüketir yada sabrına sabır katar. Belli bir yaşanmışlıktan sonra insanlara da tahammül edemez hale gelir. Ben öyle oldum mesela. Katlanamıyorum insanlara. Katlanamıyorum kendime.
Bedenim ve ruhum bile anlaşamıyor birbiriyle. Bedenim Kal diyor ruhum git. Orta yolu bulamamak acıtıyor zihnimi. En çokta hayal ettiğim hayatı yaşayamamak, hapsedilmiş tutkularımın dışına çıkamamak, hayal dünyamın dışına çıkıpta gerçek yaşamda kendimi yaşayamamak acıtıyor. İç dünyamda cesurken, dış dünya da o kadar çekingen ve korkağım ki, ördüğüm duvarlar çelikten bir zırh gibi...
Ne içeri kimseyi alabiliyorum, ne de ben çıkabiliyorum.
Ha birde aile baskısı altında eziliyorum
Kırk beş yaşında da olsan, hala çocuksun onlara göre.. İzledikleri tv programlarına göre, orada izledikleri herşeyin başıma gelmesinden korkuyorlar. Acaba ne sanıyorlar? Bu yaşa kadar belki de en beterlerini yaşamışımdır! Anlatmadım ki. Nerden bilecekler. Nasıl tahmin edecekler. O yüzdendir kendimi izole etmeyi tercih edişim.. İnsan sevmeyişim..
Bundan sonraki süreçte hangi aşamada olurum, yeniden sevmeyi öğrenir miyim bilemiyorum. Kafamı boşalttıkça, yeni bilgilere ve öğretilere yer açılacağı kesin. Yeterki beynimi temizlemek istiyim. Buna kalbim de ayak uyduracaktır. Beşeri hayatım sonlanıncaya kadar, yaşamdan yeni şeyler öğrenmeye devam edeceğim herkes gibi.
Yorgunluğum birgün bitecek. Bunu da biliyorum.
...
..
..