İç Yangınım Şiiri - Seyrani Göl

Ne bir çığlık duydum,
ne de bir ses verdim.
Sustum.
Çünkü içimdeki yangın,
taşarsa dışarı,
dünya da küle döner sandım.

Bu bir alev değil
bir bakışta tutuşturulmuş
nice “keşke”nin
içime bıraktığı kıvılcım.

İçim kıvrılıyor;
bir duman gibi
gözlerimden sızıyor
unutamadıklarım.

Ben,
yanmayı öğrenmiş bir sessizliğim artık.
Ne su değebilir
ne rüzgâr savurabilir
bu ateşi içimden.

Adını her andığımda
birden harlanan
o kırmızı boşluk
benimle yaşar.
Ve her gece
biraz daha yakar
beni.

Görünmezim sana,
ama içimde
bütün şehirler yandı
senin geçmediğin sokaklarda.

Ben,
bir küllüğün kenarında unutulmuş
son sigara gibiyim:
Tütüyorum.
Hiç sönmeyen bir vedanın
tam ortasında.

Ve bil ki,
bu iç yangınım
yalnız seni değil
beni de
beni de yakıyor
sessizce.
S.GÖL