Vurdular Beni Şiiri - Erdem Gümüş 2

Gerçek dostum dedim, ben her insana,
Hepsi iyi günde, sordular beni.
Yasladım sırtımı, benzer insana,
Yaslandığım yerden, vurdular beni.

İçim dışım gizli, hesap yapmadım,
Dost yolundan asla, öte sapmadım, 
Sel önünden bile, çıkar kapmadım,
Can dost dediklerim, yerdiler beni.

Esince başımda, rızkın yelleri,
Diyar diyar gezdim, bütün illeri,
Mesken etti dostlar, gurbet elleri,
Vatanımdan ırak, sürdüler beni.

Sevgi tohumunu, nadas saçmadım,
Güle bülbül oldum, lakin uçmadım,
İlkbaharda bile, çiçek açmadım,
Daha fidan iken, kırdılar beni.

Belki sağır idim, belki de kördüm,
Lakin ben gönlümün, gözüyle gördüm,
Aşkda mola yoktu, ben beni yordum,
Kâh mecnun, kâh deli, gördüler beni.

Cânanın gözüne, doymadı bakış,
Yâr mendil vermedi, kenarı nakış,
Kalbimde kırıldı, tutmuyor dikiş,
Yamalı sevdada, ördüler beni. 

Meyletmem mekanım, tacım tahtıma,
Gönlümün makamı, benim bahtıma,
Çıkmadı gemiler, liman rıhtıma,
Yerle yeksan edip, serdiler beni.

Ayırt eyleyip de; siyahı akı,
Yanlış pay etmedim, nefsimde hakı, 
Dedim ki dünyada, kalınmaz baki,
Yakasız kefene, sardılar beni.

Hiç de güvenmedim mülkü malıma,
Ahmak mührünü, vurun alnıma,
Ölü binmedim de, ecel salıma, 
Yarı canlı kabre, verdiler beni.

Aklım fikrim ermez, bu nasıl hesap,
Kul yazdı kaderi, karalı kitap?
Yaradana isyan etmedim hitap,
İnsanlar çarmıha, gerdiler beni.

İşte böyle ahvâl, hali vaziyet,
Anamdan doğalı, çektim eziyet,
Kul Figani der ki, bu mu meziyet?
Dostum bildiklerim, yordular beni.