İç Döküş Şiiri - Kadir Akgün

İnan işte şimdi koyuyor yokluğun
Yaptığım çocukluklar,
Şimdi çıkıyor içimden.
Delercesine yüreğimi.

Bir boşlukta gibiyim
Dayanağım yokmuş gibi,
Gölgem yokmuş gibi.
İçimde adı konmamış sıkıntılar var
Sen benimleyken
veya ben seninle.
Evet ozamanlarda yalnızdım
ama huzurum vardı, güvendeydim
Anlatabiliyordum sıkıntımı,
paylaşabiliyordum, derdimi.
Ben döküyordum içimi
Sen, topLuyordun arkamı

Şimdi ki yalnızlık bi farklı
Adı yok, tadı yok
soğuk sanki, yakmıyor
aksine bunaltıyor.
Yalnızlık bile, yalnız kalmış!
Bahsi geçen yalnızlık,
Yalın ve sensiz...

Hani vardı ya,
Hikayemizde bir çocuk.
Karanlıkta oturmuş,
Güneşin ona doğmasını bekliyordu, çocuk
Işığın gelmesini.
Karanlık artık üstüne gidildikçe bile dağılmıyor, azalmıyor.
Gözükmüyor güneş.
Çocuğun şaşkın bakışları gitmiş,
Korku oturmuştu o kocaman gözlere
Çocuk korkmuştu birkere.

Işığa çıkmış, çıksa ne olur?
Karanlık çökmüştü tekrar, tekrardan.
Sonuçta çocuk!
Ayağa kalkmış, kalksa ne olur?
Düşmüştü dizlerinin üstüne tekrar, tekrardan.
Sonuçta çocuk!
Korkmuştu birkere...