İç Dökümü Şiiri - Elif Battal

Sona gelmek mi asla.. Sensizliği kabullenmek o kadar zor ki...Sanki bu zamana kadar hiç ayrılıklar yaşamamış yeni doğmuş bir bebek gibi
hissediyorum kendimi...Oysa ne ayrılıklar ne acılar yaşadım ve yandım..
Zemheriyi en ayazıyla tattım...Yangınları çığlık çığlık, çırpınışlarımda uzatılan
hiç bir el olmadan kemiklerimi sızlatırcasına yaşadım...

Yutkunamamaktan boğazım şişti artık yüreğim gibi.. Bir yanım aşk diye
ayağa kalkarken bir yanım acıtırsın yapma diyor...Bu duyguyu ilk defa
yaşıyorum, sevgimin sana zarar vereceğinden korkuyorum... Daha önceleri
ne kadar bencilmişim... Sevip sahiplenmeyi aşk zannederdim...Bakıyorum da aşk da sevgide sende anlamını değiştirdi... İlk defa bu sızıyı bu kadar
yoğun hissediyor ve sana sevgimle zarar vermekten korkuyorum.. Sen o
kadar temizsin ki bir bebekten farkın yok benim için...Artık tilkilere küstü
beynim, şeytanlıklar düşünmüyorum... Septikliği doruklarda yaşarken
paranoyanın tavan yaptığı hayatımda herşey dibe vurdu seninle...Şimdi
haksızmıyım... Seni böylesi seviyorken bu aşkla sana zarar vereceğimi
düşünmem de...

Hayatım tam bir kaos, ben alıştım birtanem korkum sana bişey olmasın..
Benimle beraber tükenme, biliyorum ki sende zor bir sınavdan gectin ve
sınavlar hiç bitmeden hayat devam ediyor...Bir de üzerine piyangodan
benimle verme vize sınavlarını...Canım yanıyor hemde çok... Ne yazsam ne
söylesem her kelimemden kan damlıyor ve cümlelerim sınırlanıyor... Sen
bilirsin ve dersin hep; ufkumun geniş olduğunu...Gerçekten öyle miyim diye
düşünmeye başladım.. Çünkü çok daraldım.. Dört duvar hapishaneden farkı
yok bu evin... Burda da karnımı doyuruyorum çok şükür... Belirli ihtiyaclarımı
karşılıyorum...Ama gökyüzüne baktığımda gördüğüm kuşlara özeniyor ve
uçmak istiyorum bana ait olan bir hayata...

27 Kasım 2009