‘’İç Ağlaması’’ Şiiri - Kürşat Çek

Seninle ilgili birçok şeyi, birçok kimseyle hiç konuşmak istemedim.
Anlasana. Anlatmak istemedim kimseye seni.
İçimde bir köşede olduğunu bildiğimden hep köşeme çekilip yalnız takılmaya başladım, yalnız kalmayı çok severdik biz seninle çünkü..
Ama tek seninle yalnız kalmayı severdim, sensiz yalnızlık pek sarmadı beni.
Ben de ona sarılmadım zaten.
Sevmiyorum yalnızlığı, sevemiyorum hiçbir şeyi.
Allah sanki bana; Al sana bu kadar sevme hakkı dedi, bende hepsini sende kullandım.
Ben kendimi bile sevmiyorum, aynaya baktığım zamanlar dışında, çünkü o zaman yine seni ne kadar sevdiğimi anlatıyorum,gözlerine bakarak..
Ve bu bir kere,bir ömür oluyor hep. Özlüyorum çünkü..
Alamıyorum Gözlerimi; Gözünden,yüzünden,saçından,başından,senden..
Ben yine her gün yalnızlıkla seviyorum seni, elimde olmayan sebeplerle..
Ellerimin sebebi ellerinle..
Bir elin nesi vardı ki, neden ellerini alıp gittin hiç anlamadım..
Ama anladım ki; yalnızlık denen illet ellerden yayılıyormuş vücuda, el deyip geçme,
senin elin olmadan da gitmiyor benden..
Benim derdim yalnızlık mı, sensizlik mi hiç bilmiyorum.
Benim tek derdim, 'seni seviyorum'du aslında, şimdi en büyük derdim oldu..
Hayatın bana bu kötü bir oyunu sanırım, varlıkta yokluk çektiriyor işte.
Ben ise üç-beş gülücüğe muhtaç hale geldim.
Her şeyi geçtim de şu arada sırada gelip ''nasılsın, iyi misin? '' diye sormaların en çokta öldürüyor beni, ulan nasıl olayım bıraktığın gibiyim işte aynı yerdeyim, kalkıp gidemiyorum ömür denen yolda ilerliyemiyorum..
Diyemiyorum ya sana, yalandan 'iyiyim' demek çok dokunuyor iliğime kadar..
Bazende eş dost da hal hatır soruyor, satır istiyor bileklerim,sen geliyorsun aklıma çünkü..
Ama diyebiliyorum onlara 'iyiyim' yalandan da olsa tebessüm ediyorum..
Bilmiyorlar ki, oysa senin dudakların başkasının dudaklarına değince benim dudaklarım geriliyor burada..
Ama dedim ya işte, hayatın kötü bir oyunu bu bana..
Ne terketti be, ne güzel oynadı benimle hayat dediğim, hayatım..
Ben hep mağlup oldum bu oyunda, iyi seven kazansın dedi hayat, ben hep kaybettim..
Zaten hangi seven kaybetmedi ki, sevdiğini..
Diyorum ki, bu yalnızlık zor zanaat. Çekilmiyor öyle tek başına, sıkarak kurşunu..
İnsan bazen bileklerine de bakıyor ve başlıyor 'satır'larına;
''Çık artık damarlarımdan! yaşatmıyorsun bari öldür! '' diyerek, içinde senin bulunduğun bütün konuları masaya yatırıp, konuşmak istedim kendi kendime..
Kimse bilmiyor ama, seni masaya yatırıp konuştuğum günden sonra o masaya 'cinayet masası' dediler işte..
O masadan kendimi kendimden bile çıkarmayı başardımda,seni çıkaramadım damarlarımdan..
Aslında; Yalnızlık öyle bir zanaat ki; İnsan damardan ağlıyor..
İçi kan ağlıyor insanın, içi...