İbretlik Şiiri - Şükrü Tarla

-Unutamadığım kardeşime-

Bin eziyet ile geçti hayatı,
İçesine gülüp de coşamadı.
Her işte önünde gördü 'Sırat'ı,
Düşmekten korkmadan hiç koşamadı.

Şansı hep kısacık geldi boyuna,
İleri çıktıkça geldi oyuna.
Bir şey kalmamıştı onun payına,
Geç kaldı, nimeti bölüşemedi.

İsterdi her insan murada ersin,
Öyle hırslıydı ki hayret edersin.
Gezdi Urfa, Kıbrıs, İstanbul, Mersin,
Gene de menzile ulaşamadı.

Azmi hiç sönmedi herşeye inat,
Elinden gelirdi her türlü sanat.
Resim, şiir, kolleksiyon, tamirat,
Tembelce durmaya alışamadı.

Bilmişti belli ki ömrü kısaydı,
Küslüğü yok etti, hep sevdi-saydı.
Etrafının derdi ona tasaydı,
Art niyet ve kemlik bulaşamadı.

Eş-dost, akrabaya yapardı ihsan,
Kötülük görmedi ondan bir insan.
Gel gör ki o nankör eşine sorsan,
'O hiç doğmamıştı, hiç yaşamadı'.

(Kayseri, 4 Mayıs 1992)